Զեմֆիրա Սարգսյան

ՈՉ ԿՈՆՖԵՏ ԵՄ, ՈՉ՝ ՄԵՂՐ

Ես ունեմ սիրուն անուն՝
Պարզ ու հայկական,
Բայց չգիտեմ, թե ինչո՞ւ
Մոռանում եք այն:
Մեկ ինձ ասում եք՝ իմ կյանք,
Մեկ՝ գանձ, մեկ՝ հրաշք,
Գանձ – հրաշքն ի՞նչ են՝
Ես դեռ չգիտեմ :
Մեկ փիսո եմ ձեզ համար,
Մեկ՝ ծլվլան ծիտ,
Մեկ՝ աղունիկ բլբլան,
Մեկ՝ հաչան շունիկ:
Մեկ կանչում եք՝ ա՛յ քաղցր,
Ա՛յ կոնֆետ, մեղր, 
Արի՛ մոտիկ, ա՛յ համով,
Ուտենք քեզ սիրով:
Բա որ ուտեք՝ պրծնեմ,
Հետո ի՞նչ կանեք…
Առանց ինձ շատ կլացեք՝
Ես հաստատ գիտեմ:
Դրա համար ինձ դիմեք 
Իմ ճիշտ անունով,
Էլ ո՛չ կոնֆետ կամ մեղր,
Քաղցր կամ համով:

🧒 👦 👧 🧑 👩 🤵 👱‍♀️ 👸

ՈՐՈՇՈՂԸ ԵՍ ԵՄ

Հրաչոն եմ ՝ իմացե՛ք,
Արդեն յոթ տարեկան,
Ու՞ր կգնամ և ի՞նչ կանեմ՝
Որոշողը ե՛ս եմ:
Առավոտ է, արթնացել եմ.
Գնամ՝ լվացվեմ,
Ի՞նչ կհագնեմ, կամ՝ ի՞նչ կուտեմ.
Որոշողը ե՛ս եմ:
Էլ բալիկ չեմ պուպուշ-մուպուշ,
Որ ինձ պաչպչեք,
Ու՞մ մոտենամ և ի՞նչ ասեմ՝
Որոշողը ե՛ս եմ:
Տեսե՛ք, որքա՜ն լուրջ տղա եմ
Ու ամե՜ն ինչ գիտեմ,
Բժիշկ դառնա՞մ, թե՞ դատավոր՝
Որոշողը ես եմ:

🧒 👦 👧 🧑 👩 🤵 👱‍♀️ 👸

ԵՐԿՈՒ ՔՈՒՅՐ

Դպրոցից տուն եկան երկու խելոք քույր՝
Ութ – տաս տարեկան,
Դրսի կոշիկները հանեցին միջանցքում,
Հողաթափեր հագան:
Դարակներում շարեցին կոշիկները կարգով,
Որ ցրիվ չգան,
Մտան իրենց սենյակը մաքուր, լուսավոր,
Կոկիկ՝ ամեն բան:
Յուրաքանչյուրն ուներ իր տեղը՝ սեղան-աթոռով,
Գրադարակը:
Այնտեղ դրեցին գիրք ու տետրերով
Լի պայուսակը:
Հետո օճառով լվացին իրենց փափլիկ ձեռքերը,
Խոհանոց մտան,
Մայրիկի եփած տաք կերակուրը 
Հաճույքով կերան:
Մեծ քույրն արագ հավաքեց-մաքրեց 
Ճաշի սեղանը,
Փոքրը ձեռքն առավ կոշտ խոզանակը՝
Ավլեց հատակը:
Դե, հետո, պարզ է, կանչում են գրքերն
Ու տետրակները,
Թող կորչեն անմիտ սարսափ ֆիլմերը
Ու սերիալները:
Օ՜, ի՜նչ խելոք են այս աղջիկները
Եվ աշխատասեր,
Ուրախ է նրանց բարի մայրիկը,
Հայրիկը՝ նույնպես:

🧒 👦 👧 🧑 👩 🤵 👱‍♀️ 👸

ՓՆԹԻ, ԾՈՒՅԼԻԿ
ՍԵՆԻԿ - ԲԵՆԻԿ

Տատիկն ունի երկու թոռնիկ՝
Անունները՝ Սենիկ, Բենիկ,
Երկու եղբայր իրար նման,
Մեկը մեկից ծույլ ու անբան:

Առավոտյան մի կերպ՝ զոռով
Արթնանում են դժգոհելով,
Անկողինը չեն հավաքում,
Հեռախոսից չեն բաժանվում:

Մեկ մայրիկն է զայրանում,
Մեկ հայրիկն է խառնվում.
-Արագացրե՛ք, արագ շարժվե՛ք
Ախր դասից ուշանո՜ւմ եք…

Նվնվալով լվացվում են,
Դանդաղ-դանդա՜ղ հագնվում են,
Գիրք ու տետր՝ ցաք ու ցրիվ,
Գտնվում են հազիվ-հազիվ:

Մեկ Սենիկն է ողբում, լացում,
Մեկ Բենիկն է հեկեկում,
Տխուր, կարմրած թաց աչքերով 
Պետք է դպրոց գնան վազքով:

Բայց, դե արդեն ուշացել են,
Ներե՛ք, դասղեկ ու տնօրեն,
Տղաները այս թափթփված
Գուցե մի օր լինեն ուղղված:

Ճաշի ժամն է. երկու եղբայր
Տուն են գալիս դպրոցից,
Պայուսակ ու դրսի կոշիկ
Թողնում անկարգ ցաք ու ցիր:

Առանց ձեռքեր լվալու
Խոհանոց են շտապում,
Ախորժակով ուտում եփած 
Ճաշ կամ սմբուկ տապակած,
Խմում հյութեր տեսակ-տեսակ
Եվ վայելում պաղպաղակ,
Վայելում են, սակայն հետո
Սեղանն էլ չեն հավաքում,
Փշրանքները թափթփում են,
Բայց հատակը չեն ավլում:

-Ես չեմ թափել, ինչու՞ մաքրեմ,-
Դժգոհում է Բենիկը,
-Բա կարող ա՞, որ ես մաքրեմ,-
Փնթփնթում է Սենիկը :

Միմյանց վրա բարդելով՝
Վեճ ու աղմուկ են սարքում,
Գոռգոռալով, բղավելով
Տատիկի սիրտն են մաշում:

Հետո դասեր պիտի սերտեն,
Բայց ձգում են, ձգձգում.
-Հեսա, հեսա, հեսա կանեմ…
Մինչև օրն է վերջանում:

Այդ ամենը գուցե ներենք՝
Կմեծանան, կփոխվեն,
Սակայն ինչպե՞ս չհարցնենք,
Թե եղունգներն ու՞ր են:

Վա՜յ, վա՜յ, վա՜յ, ի՞նչ հարցնենք,
Այդ ձեռքերին ո՞նց նայենք.
Կեղտոտ եղունգների տակ, 
Հաստատ, ճիճվի ձվեր կան:

Եղբայրները միշտ թաքուն
Եղունգներն են կրծմրծում.
Ամոթ էլ է ասելը՝
…Կուլ են տալիս կրծածը:

Ճիճուների ձվերից
Փորում կաճեն որդերը:
Ատամները կթափվեն,
Մատները կծռմռվեն…

Բենիկ, Սենիկ, լավ լսե՛ք,
Աշխատասեր դուք դարձե՛ք,
Մի՛ հոգնեցրեք մայրիկին,
Մի՛ զայրացրեք հայրիկին,
Դասերը լավ սովորե՛ք,
Դպրոցից մի ուշացե՛ք,
Դարձե՛ք խելոք, մաքրասեր,
Ազնիվ, ուրախ լավ ընկեր:
Էլ եղունգներ մի՛ կրծեք՝
Աղջիկներից ամաչեք.
Ի՞նչ տղա եք՝ անատամ,
Ձեռքի մատներն՝ անխնամ :